Przy istniejącym od 1928 r. Zakładzie Leczniczo-Wychowawczym “Centos” funkcjonującym przy ul. Glinieckiej 4 istniała również szkoła specjalna, początkowo trzyoddziałowa, w której uczono między innymi czytania i pisania, zarówno w języku polskim, jak i żydowskim. Na początku istnienia placówki, kiedy dzieci rekrutowały się niemal wyłącznie z miasteczek kresowych, językiem wykładowym był jidysz. Z czasem zaczął jednak przeważać odsetek dzieci z Warszawy, znających język polski, dlatego od roku 1931 językiem wykładowym stał się polski. Szkoła zarejestrowana była w kuratorium i realizowała program szkolnictwa specjalnego. W roku 1938 miała już 5 oddziałów, a nauka prowadzona była według programu Państwowego Instytutu Pedagogiki Specjalnej. W szkole stosowano koncepcję Owidiusza Decroly-ego, polegającą na stosowaniu metody tzw. „ośrodków zainteresowań”. System dydaktyczny opierał się na zasadzie „wychowania do życia przez życie”. Według tych założeń odrzucano podział materiału na przedmioty i lekcje. Dzieci uczyły się widzieć, obserwować, badać i rozumieć zjawiska przyrodnicze i społeczne, których były częścią. W otwockim Centosie wychowawcy dążyli do tego, aby dziecko miało do nauki stosunek czynny, t.j. żeby zdobywało sobie wiadomości, a nie otrzymywało je. Lekcje często prowadzone były w postaci wycieczek przyrodniczo – krajoznawczych. Rezultaty wychowawcze i pedagogiczne w przyzakładowej szkole specjalnej były na tyle dobre, że w roku 1933 ośmiu wychowanków „Centosu” uczęszczało z sukcesem do otwockiej regularnej Szkoły Powszechnej dla dzieci żydowskich w Otwocku. Dzieci czyniły w nich dobre postępy. Nauczyciele podkreślali ich karność, uspołecznienie i usamodzielnienie.
Obok szkoły funkcjonowało przy zakładzie przedszkole dla dzieci zaburzonych oraz z niepełnosprawnością intelektualną. W przedszkolu wychowawcy starali się pobudzać dzieci do samodzielnej pracy. Dziecko miało się uczyć drogą naturalną, jak najbardziej życiową. Brały na przykład udział w pracach gospodarczych w ogródku. Zabawa traktowana była jako ważny czynnik wychowawczy.
[1] System Montessori (od nazwiska twórczyni, Marii Montessori) to system dydaktyczny przeznaczony dla dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym, którego założeniem jest stwierdzenie, że każde dziecko jest inne i powinno się rozwijać w oparciu o własne możliwości, kompetencje i umiejętności. Nauka opierać się poprzez pobudzanie naturalnej ciekawości do tego, czym dziecko się interesuje.
